Kediler Güzel Uyanır sadece iyi bir başlık

Yekta Kopan'ın yeni 'öykü' kitabı Kediler Güzel Uyanır (Can Yay. 124 s.) sosyal ve yazılı medyada yoğun ilgiyle karşılanıp takdir gördü. Bunca ihtimam kitabı okumaya yöneltti beni. Seslendirme yaptığı filmleri, sunduğu kültür/sanat programlarını severek takip ediyordum. Kaygım kitabı okuduktan sonra iyi şeyler söyleyemeyecek olmamla ilgiliydi. Daha önce yayımlanmış bir kitabını okumamıştım. Sıra gelmemişti ya da. Hasılı kitabı aldım ve iki metrobüs yolculuğunda -evet bizler halen toplu taşıma araçlarını kullanıyoruz- bitirdim. Son sayfayı çevirip kapağı kapattığımda zihnimi yokladım ve bir iki öykü dışında hepsi uçup gitmişti. Bekledim iki gün 'sıcağıyla hissetmemişimdir' diye düşündüm. İki hafta olacak...
Yekta Kopan sayıklamış, mırıldanmış Kediler Güzel Uyanır kitabında, desem yanlış olmaz sanıyorum. Anlık düşünceler, rüyaların saydamlığı var yazdıklarında. Bundan ötürüdür ki 'öykü' nevinden bir 'şey'ler yazmış. Yekta Kopan'ın kitabıyla beraber Ahmet Büke'nin Ekmek ve Zeytin'ini ve Behçet Çelik'in Diken Ucu'nu da almıştım. Büke'yi Kopan'dan önce Çelik'i sonra okumuştum. Bilerek ve isteyerek yapmadığım bu sıralama analiz açısından daha iyi olmuştu. Yekta Kopan'ın öykücülüğü hakkında genel bir tanım yapamam; fakat Kediler Güzel Uyanır türüne az rastlanır, çok kere dönüp keyifle yeniden okunur, her bir öykü insana ve/veya doğaya dair bir şeyler söyleyen bir kitap diyemiyorum. Abartılı övgüler yağdıranları da anlayamıyorum. Bunların yanında 'Salyangoz' başlıklı 'minimal' ya da 'küçürek' öykü oldukça başarılı. Bir şey söylüyor. Anlatılan bir 'şey' var. Soluk bir renkte değil, keskin çizgilere sahip. 'Pazar Günü' ise oldukça başarılı bir öykü. "...gözlerimi cebimden çıkarıp yere atıyorum. Bakmak istediğim ayaklarımın nerede olduğunu göremediğimden gözlerimi eziyorum." (s. 43) Bir çocuğun harika dramını es geçmek mümkün değil. Kopan'ın öyküye ve anlatıma aşinalığı ve kabiliyeti inkâr edilemez bir gerçek; lakin Kediler Güzel Uyanır'da -başlığın oldukça ilgi çekici ve yaratıcı olmasına rağmen- bu yetenek ışıltısı nadir görülüyor. Bu anlamda 'Ünlem ve Mat' da başarılı bir öykü. 'Matruşka' ve diğer birçok öykü de ise kurmanın soğukluğu görülüyor. Evet görsel her şey artık revaçta; ama yazı alanın imkânları o kadar geniş ki böyle 'numaralar'a gerek yok gibi. Bu özgün bir üslup değil. Velhasıl Kediler Güzel Uyanır sadece iyi bir kitap adı olarak aklımda kaldı.