bilinçaltı

uzaktan bir karanlık yürüyor.. 

ayakları yok uçuyor sanki.. 

sesler öyle böyle bir ritimde.. 

renkler yok.. 

iki kadın ince ince konuşuyorlar.. 

deli gibi anlamsız bakıyor gözleri.. 

üstüme geliyorlar.. 

arkadan bir çığlık.. 

bir hastanedeyim.. 

uzun koridorlu.. 

çok kapılı..

kapılar açılıyor içleri harf dolu.. 

evet evet söylediğim gibi.. 

çok fazla kapı açılıyor.. 

ardına kadar.. 

ardı görünmüyor fakat.. 

bir araf yaşadığım.. 

iki gözlülerden çok yok.. 

gözler çok.. 

anlatıyorum, sayıklıyorum, ama şekiller yuvarlak.. 

keskin hiçbir hat yok çevremde.. 

çevrem dediğim bir metrekare yok..

-gördüğüm kadar varım, 

söylediğim kadar doluyum, 

yazamadığım kadar yalnızım,

diyor kapının biri.. 

kapıdır aslında ozan.. 

ozan açıldığı kadar görür eşyayı.. 

kapandığında dilinde kilit.. 

ses geçirmez, renk görmez,

insanın bildiğini saklar kapılar.. 

kapılardır en büyük şair.. 

şair ayakta durdukça odalara ayrılır dünyalar.. 

(Edebiyat Ortamı sayı: 24)